In het eerste artikel over de nieuwe cruiseschepen ‘Koningsdam’ en het momenteel grootste varende cruiseschip ‘Harmony of the Seas’, bericht wijnjournalist en eigenaar van Wijnplein, Jan Rook, over zijn ervaringen als jonge opvarende in 1968 op het cruiseschip de ‘SS Nieuw Amsterdam’.
Hij werkte als ‘Commis de Rang’ in sterrenrestaurant Rôtisserie de Kempen in Heeze .Tot de gasten behoorde o.a. kamervoorzitter Van Tiel. Die gaf een extra tip, toen hij hoorde dat ik naar de Holland Amerika Lijn (HAL) ging.
Mijn chef in het gereputeerde Brabantse restaurant ging solliciteren in Rotterdam als Chef de Rang en nodigde me uit om samen met hem de HAL in Rotterdam te bezoeken. Hij werd bij de sollicitatie afgewezen. Dankzij mijn moeder – die me op het hart drukte om mijn HBS-diploma en mijn getuigschrift als Commis de Rang in het sterrenrestaurant Rôtisserie de Kempen mee te nemen, werd ik aangenomen als Commis de Rang op de SS Nieuw Amsterdam.
Een week later stond ik als 18-jarige met toestemming van mijn ouders en met mijn koffer op de Mauritskade in Rotterdam om mijn avontuur op het cruiseschip te beginnen.
We zaten met acht jonge mensen van de bediening in een cabine. Voor het eerst lag ik niet in mijn vertrouwde bed maar in een ‘kooi’. Je kon er bij zwaar weer niet uitvallen, want er je lag in een soort ‘koffer’. Voor de ‘privacy’ was er een gordijntje. Je probeerde je slaapplaats wat aan te kleden door het plakken van het reisprogramma, het postschema per eiland en een mooie afbeelding van een pin-up. Al snel leerde je, dat de Spaanse medewerkers (vaak van de schoonmaakdienst) voor een luttel bedrag veel voor je konden betekenen. Ze wekten je in de ochtend en brachten een kop thee en koffie, ze verzorgden je was, ze stonden in de rij voor je bier (minimaal zes glazen voor nog geen gulden) en waren als het ware je persoonlijke bediende.
Na de storm in de Ierse Zee waar ik – god zij dank – geen last van zeeziekte heb ervaren, gingen we richting New York. Zes dagen oceaan en de klok iedere dag een uur terug. De eerste haven was Halifax in Canada. Geen haven om eens leuk te passagieren.
Intussen viel ik blijkbaar op als Commis de Rang op. Mijn Engels en vaardigheden die ik in een sterrenrestaurant in Nederland had opgedaan beviel de leiding van het restaurant. Tot mijn verbazing werd ik vrijgesteld van ‘mastiek’ , zoals het stofzuigen in het restaurant.
De chef van het restaurant vroeg me of ik als Commis de Rang het prestigieuze diner aan de hoofdtafel voor The Netherlands Club of New York wilde lopen. Een enorme eer, want de Nederlandse ambassadeur was er en veel invloedrijke Amerikanen.
Alles was strak georganiseerd. Als ik een side-plate zou uithalen, dan werd op een balkon met een vlag aan alle medewerkers aangegeven dat dit moest gebeuren. De gasten aan de hoofdtafel waren zeer geïnteresseerd waarom ik als jonge man op dit schip werkte.
Voor dit bijzondere evenement, werd mij op het hart gedrukt om geen enkele ‘tip’ aan te nemen. Okay, geen probleem, want ze stelden mij twee vrij lunches in de Caribbean in het vooruitzicht. Toen ik echter om mijn meest prestigieuze tafel liep, voelde ik een hand in mijn officiële outfit. Ik deed niets. Vond het wel vreemd. Na het diner keek ik en er bleek meer dan 300 dollar in mijn jas te zijn gestopt. 300 dollar (destijds 3 gulden 65 per dollar). Een vermogen!! Ik kreeg niet alleen twee vrije lunches in de Caribean, maar ook meer dan duizend gulden.
Wordt vervolgd.
