Herhaling
Door Jan Rook en Johan Veenstra vanuit Ensenada Mexico
Na de min of meer recreatieve evenementen in het kader van de ‘Fiestas de la Vendimia’ werd het tijd voor een meer serieuze benadering van wat Baja California vineus te bieden heeft. In de vallei van Guadaloupe bezochten we eerst Château Camou, daarna Barõn Balch’E en tenslotte Adobe Guadaloupe van een 
steenrijke Amerikaan die met een Nederlandse is getrouwd. Veel geld en weinig manieren. De dag sloten we af met een diner in Punta Morro, een restaurant met unieke ligging aan zee.
Château Camou
We rijden van de havenplaats Ensenada in noordelijke richting en slaan rechts af richting het binnenland. Al snel gaat het prettige zonnige klimaat van de kust over in een warm klimaat tussen de bergen. California betekent ‘bakoven’ en dat is te merken.De rit richting Château Camou voert ons tussen de heuvels richting het binnenland.
Mexicaanse automobilisten trekken zich weinig van de gele streep op het midden van de weg. Als de streep een inhaalverbod aangeeft wordt er vrolijk toch ingehaald en je moet regelmatig het stuur een ruk naar rechts geven om de vrachtauto’s die over de streep rijden te ontwijken. Het verkeer in Mexico eist zijn tol.
De vele kruisen en kransen in de berm van de weg zijn stille getuigen van de ongelukken met dodelijke afloop. Kennelijk hoort bij een autorit in Mexico ook de overstekende honden. De kadavers liggen langs de weg en de zwerfhonden worden steeds ternauwernood door onze voorgangers ontweken.
Bij een gehucht draaien we van de weg af en rijden een typisch Mexicaans dorp binnen met brede zandwegen, veel stof, loslopende honden en winkeltjes in een soort garagebox. Het is een kunst de kuilen te ontwijken; verkeersborden staan er niet.
De eerste wijngaarden duiken inmiddels tussen de stofwolken op. Aan het einde van het zoveelste kruispunt komen we bij het hek van Château Camou aan. Een heuse controlepost met een Mexicaan in uniform. De winery zelf is een modern gebouw, dat zo is ingericht dat het overpompen kan worden vermeden. De vallei eindigt hier in een soort amfitheater.
Château Camou
Ing. Fernando Favela Vara, een energieke veertiger, zwaait hier de scepter. Samen met zijn zakenpartner Ernesto Alvarez begon hij hier in 1985 met Château Camou . Daarvoor was hij betrokken bij de plaatsing van elektronische meetsystemen om de aardbevingen te kunnen voorspellen. Hij beklaagde zich erover dat hij pas na 2 jaar eindelijk een ‘decent earthquake’ meemaakte.
Bijzondere wijnstokken
In dit deel van de Valle de Guadaloupe staan wijnstokken (hybriden) die door Russische immigranten in het begin van de vorige eeuw zijn aangeplant. Op advies van de oenoloog Ricardo Torres zijn ze niet gerooid, maar inmiddels geënt met sauvignon blanc. Verder vallen de enorme keien rond de wijngaarden op. Miljoenen jaren geleden was er water op 
deze plaats. De bodem is bedekt met een laag zand, wat kalk en geërodeerd graniet.
De rijen wijnstokken zijn inmiddels met netten afgedekt. De eerste oogst van de witte variëteiten is inmiddels gestart en naar verwachting zullen de blauwe druivenrassen over 2 weken volgen. In de enorme hitte van het amfitheater blijken er toch veel dieren te leven. Uiteraard de vogels die zich ondanks de netten van de druiven tegoed doen. Verder komen de coyotes ’s avonds uit de heuvels om wat water uit de drupirrigatie te drinken. Opmerkelijk is ook de aanwezigheid van de ratelslangen. Ze scheppen er genoegen in om in de netten te kruipen. De arbeiders die de netten moeten verwijderen zijn zich bewust van het gevaar en gaan uiterst omzichtig te werk.
Erosie
Enkele jaren geleden werd de vallei door hoosbuien getroffen en sleepte het water allerlei stenen naar de wijngaarden. Inmiddels heeft men rondom de heuvels kanalen gegraven om in het geval van ernstige regenval het water te kunnen afvoeren zonder de wijnstokken te beschadigen.
Slechte start
De eerste oogst van Château Camou in 1995 staat op Château Camou in ieders geheugen gegrift. Wat was het geval? De splinternieuwe pers was vlak voor de eerste oogst nog niet getest en oeoloog Ricardo Torres draaide nog even een testje. Daarbij brak een essentieel onderdeel van de pers af. Goede raad is duur. Fernando moest snel op zoek naar een vervangende pers en vond die in het Amerikaanse Californië. De leverancier eiste contante betaling vooraf. Met een dik pak dollars moest de eigenaar van Château Camou de nieuwe pers kopen en zo snel mogelijk naar Mexico transporteren.
Productie
Château Camou heeft 100 ha grond , waarvan inmiddels 38 ha met wijnstokken is beplant. Het plan is om naar 50 ha door te groeien.
De jaarlijkse productie is 15-17.000 cases. Dit moet in de komende jaren groeien naar 20-22.000 cases. Mede vanwege de invloed van oenoloog Victor Torres zijn ze op Château Camou haast Franser dan de producenten in Bordeaux. Alleen de productie van Zinfandel verraadt de aanwezigheid van de Amerikaanse consument.
Proeverij
1) Château Camou El Gran Vino Blanco Sauvignon Blanc. Mooie neus,rijp fruit, fris, zuiver, filmende aanzet,krachtige, dikke wijn, lengte. Een bijzondere Sauvignon Blanc.
2) Blend van Chenin Blanc (65%), Sauvignon Blanc (30%) en Chardonnay 2002(5%). Neus is uitgesproken kruidig. Doet me haast aan Torrentes denken. Zacht, filmende aanzet, lage zuurgraad, waardoor spanning wegvalt. Aromatische eetwijn.
3) (Rood) Flor de Guadaloupe (2e label)een blend van Cabernet Sauvignon en Zinfandel. Volle, dikke kleur, krachtige neus, toegankelijke doordrinkwijn, weinig structuur, hoge doordrinkfactor. Valt snel weg.
4) Flor de Guadaloupe (blend van Cabernet Sauvignon 60%, Cabernet Franc 35% en Merlot 5%. Volle, diepe kleur, complexiteit, forse aanzet, goede structuur. Heeft nog tijd nodig. Verzorgde bordeauxblend.
5) Gran Vino Tinto Château Camou. Blend van Cabernet Sauvignon, Cabernet Francen Merlot.Al behoorlijk ontwikkelde kleur. Complexe neus. Nieuw Wereldstijl bordeaux. Nu goed en toegankelijk.
6) Gran Vino Tinto Château Camou. Volle aanzet, goede tannines, lengte knap glas wijn.
7) Dessertwijn El Gran Divino. Goudgeel van kleur. Behoorlijk zoet maar geen zuren.
Conclusies
Een opmerkelijk Frans georiënteerd wijnbedrijf in Mexico. Goede Franse oenoloog die de oude stokken heeft weten te behouden en die een duidelijke smaakstijl naar Franse snit neerzet.
Tijdens de rondleiding zagen we een leuke opslag van flessen waarbij de flessen met kurken een afbeelding oproepen. Toen Johan aan Jan vroeg of hij ook een wijnnippend figuur erin herkende, antwoordde de laatste dat hij eigenlijk het beeld van een mooie vrouw erin herkende (…).
Duidelijk is dat deze nog vrij jonge winery een opmerkelijk hoog kwaliteitsbesef heeft.
Een mooi begin van een dag, waarin dit bedrijf een Mexicaanse wijn met Franse allure produceert. Het doel, om in de toekomst 70% van de productie in Mexico en 30% te exporteren, moet zeker haalbaar zijn.
Website: www.chateau-camou.com
Adobe Guadalupe
De guitige blik van Abraham heeft nu plaats gemaakt voor bezorgdheid. Hij wist zich het zweet van het voorhoofd en tuurt gespannen voor zich uit. De zon brandt genadeloos op het blik van de auto en de benzinemeter nadert nu heel hard het nulpunt. Nergens in de verlaten vallei is nog een teken van leven te zien. Het asfalt is geheel verdwenen en de auto zwiept van links naar rechts om de diepe kuilen in de weg te omzeilen. Metershoge stofwolken duiden op de komst van verre tegenliggers. Of ze links dan wel rechts voor ons zullen verschijnen, valt nog te bezien want net als wij zoeken zij nauwlettend naar de vlakste weggedeelten. Botsingen worden pas op het laatste moment vermeden. Wie zijn zenuwen het meeste in bedwang kan houden verliest de minste onderdelen.
Als links van de weg een helderwit gebouw uit de stofwolken opduikt gooit Abraham het stuur om en rijdt hij met een zucht van opluchting de parkeerplaats op. Hier is de Adobe Guadalupe http://www.adobeguadalupe.com/language.html wijngaard gevestigd, het doel van ons volgende bezoek. Ofschoon de poort open staat, oogt het grote gebouw verlaten. Dan klinkt in de verte een schel geblaf dat snel dichterbij komt.
Twee grijze honden van coyote-plus formaat komen de hoek omstuiven en maken zich op om ons te bespringen. Verlamd van schrik verzetten wij geen stap meer tot uit de binnenkant van het gebouw een vrouwenstem een paar onverstaanbare orders aan de kwijlende carnivoren richt. Liever zagen wij ze achter slot en grendel maar Abraham besluit zich te vermannen en de eerste stap te zetten. Een daad van heldenmoed die onze de plichtsgetrouwe beambte beter niet had kunnen stellen.
Een van de grijze hellemonsters is ongezien achterom geslopen en stort zich met een bliksemsnelle uitval op de benen van onze begeleider. In een fractie van een seconde heeft hij zijn prooi te pakken en een hap genomen uit de rechterkuit. Sprakeloos ziet de kleine Mexicaan de eerste bloeddruppels uit het gapende gat verschijnen. Net als de blaffende aanvalsmachines aanstalten maken voor een tweede strike verschijnt er een blonde vrouw in de poortopening die de beesten tot de orde roept. Zonder zich om de arme Abraham te bekommeren richt zij zich tot ons en vraagt verstoord wat wij hier komen doen.
Wanneer wij onze antecedenten geven, verandert er echter plotsklaps iets in haar houding. Na een korte denkpauze antwoordt zij in goed verstaanbaar Nederlands dat wij in dat geval natuurlijk welkom zijn. Als voormalig landgenote vindt zij het leuk om zo spontaan enkele landgenoten te spreken. Nu het ijs gebroken is, staat niets ons meer in de weg om het afgesproken werkbezoek aan te vangen. Terwijl wij de binnenplaats oversteken kan ik het niet laten om te laten merken dat onze entree nu niet bepaald 
plezierig was. Dan houdt de vrouw haar stappen in en kijkt mij aan. “Maar ze hebben ù toch niet gebeten?” Omdat wij nu eenmaal hier te gast zijn slik ik mijn reactie in en besluit ik het antwoord niet voor onze Mexicaanse begeleiders te vertalen.
Nadat wij de door een imposante zuilengang omgeven binnenplaats zijn overgestoken komen wij terecht in de grote woonkeuken van de hacienda, waar zich een gedrongen zestiger met een vet zuidelijk Amerikaans ons een glas rosé inschenkt. Het is Donald Miller, een Amerikaanse bankier die na een internationale carrière min of mee per toeval in 
Mexico belandde, onder invloed raakte van de omgeving en besloot een wijngaard op te zetten. Geld was er genoeg voorradig en voor de het eigenlijke werk werden twee Mexicaanse deskundigen – geschoold in Montpellier – aangetrokken. Zijn Twentse echtgenote Truus leerde Spaans en richtte een zestal gastenkamers in om rijke Amerikaanse toeristen te kunnen ontvangen. Terwijl haar man met grote zelfovertuiging zijn verhaal doet, begint Truus tekenen van irritatie te vertonen. Op snauwende toon sist zij hem toe dat zij zich niet wil laten commanderen en dat hij het nu verder zelf maar uit moet zoeken. Met een boze blik verlaat zij de keuken, op zoek naar haar viervoetige vrienden.
Onverstoorbaar hervat Miller zijn verhaal en nodigt ons uit om hem naar de winery te volgen. Via een exuberant grote living, voorzien van een enorme blauwe koepel, lopen wij langs de fontein, de rijlaarzenkamer, het buitenzwembad en de jacuzzi naar de moderne winery. Trots wijst de ex-bankier op de uitslag van een recente competitie waarin twee van zijn wijnen bovenaan eindigden. Routineus vertelt hij dat alle wijnen van Adobe Guadalupe genoemd zijn naar aartsengelen. De Kerabiel, een blend van 
hoofdzakelijk Syrah, Merlot en Grenache, is dik en romig, met pruimen en wat drop in de geconcentreerde smaak. Het verbaast ons niet dat het rendement slechts 15 hl/ha is. Slechts 5303 flessen werden ervan gemaakt. De Serafiel van 80% Cabernet Sauvignon en 20% Syrah, is dik en krachtig, met een opmerkelijke dominantie van de syrah in de smaak. Een wijn voor Californiërs zou je denken, maar elk van de 6069 flessen wordt verkocht in Mexico. De Gabriel van 77% Merlot en 23% Cabernet Sauvignon, heeft een aantrekkelijke neus van zwarte bessen en munt en opnieuw een sterke concentratie in de smaak. Complimenten voor de beide wijnmakers die zonder een woord te zeggen ons hele onderhoud hebben gevolgd.
Voor Miller is het nu wel genoeg geweest. Resoluut stapt hij achter de toog weg en voert hij ons mee naar de uitgang, waar blonde Truus uit Almelo ons met haar grijze lievelingen Jack en Twenthe wacht.
Het afscheid is kort. Ja, wij hebben een paar aantrekkelijke wijnen geproefd. Nee, wij hebben verder niets te vragen.
Het is stil op de terugweg. Pas in het op een landtong in de oceaan gelegen restaurant Punta Morro, waar Abraham ons ter afscheid heeft uitgenodigd, komt de stemming er geleidelijk weer in. Als wij na een gedenkwaardige maaltijd bij de auto terugkeren, glijd ik bijna uit over een wit rechthoekig voorwerp. Het is de kentekenplaat van de Volkswagen, een stille herinnering aan de avonturen van vandaag. Met een brede grijns legt onze gastheer het onderdeel in het dashboardkastje. Leer hem de Mexicaanse wetshandhavers kennen…
Vorige aflevering: klik hier
