De met veel tamtam aangekondigde uitzending over ‘Goedkope Wijnen’ was een KRO-NCRV exercitie door makers die niet gestoord worden door kennis van zaken.
De interviewer heeft kennelijk voor het eerst in haar leven een wijngaard van dichtbij gezien. De suggestieve vragen waren bedoeld om alle ‘goedkope wijn’ als gif product de grond in te boren.
De vooropgezette conclusie was allang getrokken. Wat ontbrak, was een evenwichtig oordeel op basis van goede informatie.
Daar hadden de makers maling aan. ‘Jumping to Conclusions’ was de toegepaste methode om alle goedkope wijnen neer te sabelen als een giftig product.
De makers zijn kennelijk niet op de hoogte van de (Europese) wetgeving waarin normen staan waaraan de wijn moet voldoen. Bulkwijn wordt afgeserveerd als het slechtste van het slechtste. Niets wordt gerelativeerd door de inbreng van deskundige wijnprofessionals.
Na de uitzending zijn er drie effecten mogelijk:
- De wijndrinker koopt niet langer een fles goedkope wijn (onwaarschijnlijk)
- De wijndrinker gaat meer geld betalen (onwaarschijnlijk)
- De wijndrinker stapt over op een andere alcoholische versnapering.
Mijn mening over dit programma: ‘Holle vaten klinken het hardst’.
Jan Rook
