Op de televisie worden we om de oren geslagen met reclame voor zonnige vakantiebestemmingen. ‘Geld speelt geen rol’ is het adagium.
In Argentinië speelt het gebrek aan geld wel een grote rol.
Er heerst een inflatie van 100,5 %. De schulden van de regering stapelen zich op. Buitenlandse hulp blijft uit. De Argentijnse financiële experts halen bakzeil in het buitenland, omdat het land de leningen niet kan betalen. Het negende faillissement (!) van de staat hangt als het Zwaard van Damocles boven het land.
23 jaar geleden kwam ik voor het eerst in Buenos Aires. Toen was de dollar hetzelfde waard als de peso. Je hoeft geen econoom te zijn om te voorspellen dat dit verkeerd gaat aflopen. In het hotel moest ik voor een telefoongesprek 80 peso betalen wat toen 80 dollar was. Pure economische zelfmoord.
In het land van de tango met de hoofdstad Buenos Aires kon je destijds rustig een taxi aanhouden. Dat is nu anders. Het is niet de eerste keer dat een buitenlander een pistool van de chauffeur onder zijn neus krijgt met de eis om geld.
In de hoofdstad Buenos Aires kun je een binnenlandse vlucht maken naar het noordelijk gelegen Salta. Omdat het zo warm was kocht ik snel een pet met de opdruk van een voetbalteam. Ik koos voor Boca Juniors.In het vliegtuig zag ik aan de verbaasde medepassagiers dat mijn keuze voor die voetbalclub niet de beste was.
Mijn vliegtuig naar Salta had vertraging omdat er vluchten waren geannuleerd. Reden: de bemanning van een toestel van Aerolinas Argentinas was gearresteerd, omdat men drugs had gesmokkeld. In Salta nam ik een taxi naar het afgelegen wijnbedrijf van Donald Hess, de puissant rijke Zwitser die onlangs is overleden. (zie Colomé een afgelegen wonder)
Terug in Salta moest ik eerst naar Buenos Aires om van daar naar de belangrijkste wijnstad van Argentinië, Mendoza te vliegen.
Ik kom wel vaker vanuit Santiago, Chili (dat de economie wel op orde heeft) naar Mendoza. De ‘sprong’ over de Andes zorgt tijdens de vlucht voor mooie beelden van het gebergte. Je kunt natuurlijk ook met de (huur)auto gaan. Dit duurt uren en de grenspost passeren gaat met veel bureaucratie gepaard.
Het land van de Wereldkampioen Voetbal is boeiend maar kampt met veel problemen. ‘Don’t cry for me’ is momenteel meer ‘Cry for me’.
Graag beveel ik het boek ‘Ooit hadden we een vaderland, het verdriet van Argentinië’. Het is geschreven door de Nederlandse ambassadeur die van 1998 tot 2002 daar werkte. Hij beschrijft in zijn boek wat er mis is gegaan. Warm aanbevolen!
